De dood komt eraan | Help wat moet ik dan aan…?
Het zou zomaar een primaire reactie kunnen zijn in mijn werkveld. Een wereld waar beperkingen aanwezig zijn, maar waar puurheid de boventoon voert.
Ik zal eerst wat over mezelf vertellen. Mijn naam is Judith Wolterink, 46 jaar en geboren & opgegroeid in Twente. Momenteel woon ik al heel wat jaartjes in het westen van het land. Twente en de bollenstreek komen in mijn leven samen en ik ben een geluksvogel. Dagelijks krijg ik het beste van deze 2 werelden mee. De nuchterheid, gemoedelijkheid en ‘het noaberschap’ uit het oosten. En de ruimdenkendheid, openheid, vrijheid voelen in wie je bent en hoe je mag zijn uit het Westen. Ik ben blij dat de 2 werelden mij vormen, zowel privé als in mijn beroep. Verder kom ik uit een fantastisch fijn liefdevol gezin. Heb een geweldige groep vrienden, zowel in het westen als in het oosten en sla graag een balletje op de tennisbaan. 27 jaar ben ik werkzaam in de gezondheidszorg. Heb een druk, goed en fijn leven.
Rouw en levens verlies; een rode draad
Maar dit is niet altijd zo geweest, zowel privé, maar ook in mijn functie binnen de Traumaopvang van het Raamwerk heb ik ervaren, dat je leven zo op zijn kop kan komen te staan. Rouw en levend verlies zijn een rode draad in mijn leven geweest. Onzekerheid, onrust, verdriet en het gevoel van Knock-out geslagen zijn een logische gevolg. Mijn werk als persoonlijk begeleidster van mensen met een verstandelijke, psychische of lichamelijke beperking heeft me in veel situaties geholpen en ook doen relativeren.
Ja en waarom benoem ik dit allemaal?
Invloeden, karakter, ervaringen, opvoeding, werk familie en vrienden, veel is van invloed op wie je bent. Hoe je in het leven staat en de beroepskeuze die je (later) maakt. De mensen met wie ik mag werken, inspireren mij elke dag. Die hebben mij de essentie van het leven geleerd. Die hebben mij geleerd om elke dag stil te staan bij wat ik wel heb in plaats van niet. En vertellen ze me het niet, dan zie ik het wel elke dag. Soms confronterend, soms inspirerend, maar vooral hoe mooi en bijzonder kan het zijn, dat ik ook mag bijdragen om herinneringen te bespreken, vast te leggen en vooral te maken.
De route richting het uitvaartvak
En zo kom ik ook bij mijn Opleiding to Uitvaartbegeleider bij Après la Vie Academie. In januari 2022 zijn we begonnen we met een onwijs fijne en diverse groep studenten. Dat werken aan onszelf, uitwisselen van gedachten, maar ook dat galgenhumor en vreselijke huil- en lachbuien er ook bij hoorden had ik van te voren niet kunnen bedenken. Wat een opleiding! Wat een informatie! Wat een rollercoaster! En wat onwijs hard werken! Want naast fulltime werken, stage lopen, studeren en zoveel mogelijk informatie vergaren was het vooral een jaar vol leer- en belevingsmomenten. Een groep studenten met allemaal een eigen missie.
En mijn missie
Want die heb ik! Maar die zal wat afwijkend zijn van de rest. Want wat als je niet kunt praten, maar wel zelf wilt beslissen over wat er met je gebeurd wanneer je komt te overlijden? En wat als je mentaal moet vechten omdat je teveel prikkels in een aula niet kunt verdragen, maar wel graag bij een afscheid wilt zijn? En wat zou je er van vinden als je nabestaanden niks met je te maken wilt hebben, omdat je in hun ogen altijd zo raar praat of af en toe wat afwijkt in gedrag; wie helpt jou dan?
Misschien mag ik mensen (met hun beperking), ondersteunen, helpen en samen zoeken naar wat wel kan in plaats van niet. Misschien mag ik mijn expertise inzetten in uitvaartland? Misschien mag ik mensen aan het denken zetten? Misschien kan ik het praten over de dood wat laagdrempeliger maken? Misschien mag ik op mijn “eigen wijze” in gesprek en ondersteuning aanbieden als het even niet lukt ? Misschien mag ik mijn ervaringen doorgeven naar mijn collega’s? Misschien mag ik Stichting Het Raamwerk en de Après la Vie Academie samen verbinden? En misschien mag ik mijn roots uit het Oosten en ervaringen uit het Westen samenbrengen in een functie die ik zelf creëer! Mijn missie, is een missie.
