Wat doe je eigenlijk?
Wat doe je voor werk? Dat is een vraag die met regelmaat ter sprake komt. Meestal gaf ik in het verleden aan: ik werk in de zorg. De meeste mensen zijn tevreden met dat antwoord. Een enkeling vraagt nog wel eens door: “wat doe je dan precies”? Ik ben directeur van een zorgonderneming vertelde ik dan. Dan wordt het interessant hoe mensen gaan reageren: zozo dat is heel wat, een hoop verantwoordelijkheden hoor, lekker carrière gemaakt, heb je daar eigenlijk voor geleerd? Nee eigenlijk niet het is zo gelopen. Ben er per ongeluk ingerold en vraag mezelf wel eens af hoe is dit nu eigenlijk zo gekomen? Deze gesprekjes bleven altijd hangen bij mij. Het pruttelde nog even na. Want het kan dan wel een hele goede baan zijn waar ik ook absoluut van genoot (de touwtjes in handen past me wel), maar is dit nu wat ik mijn verdere leven wil blijven doen. En steeds meer komt dan het besef nee dat wil ik eigenlijk niet. Maar wat dan wel en geef je ‘die goede baan’ dan zomaar op voor iets naders. En wat wil ik dan?
Terug naar de kern
Ik ben een mensenmens, een verbinder, hou van organiseren en regelen en ervaar voldoening als ik van betekenis kan zijn voor de andere die het nodig heeft. Ik ben graag in gesprek met mensen, onderzoeken wie zit er tegenover mij. Hoe kan ik zo snel en compleet mogelijk een beeld van iemand krijgen en aansluiten bij wat de ander nodig heeft? De afgelopen jaren was ik een beetje weggedreven bij mijn persoonlijk kern (weet ik nu). Waar ik gelukkig van word, waar ik goed in ben en wat ik eigenlijk als kind zijnde al wilde doen: mensen helpen.
Zoektocht
Het was geen bewuste zoektocht welke ik ben gestart maar meer een toevallige ontmoeting die mij bracht bij de uitvaart. Via Social Media zag ik een bericht van een oud-collega voorbijkomen die vol trots vertelde haar opleiding bij de Après la Vie Academie afgerond te hebben. Ze had volledig mijn aandacht. Ik stuurde haar een chatbericht met de vraag eens een kopje koffie te drinken samen. Er volgde al snel een ontmoeting waar ik meegenomen werd in haar enthousiasme en ervaring. Zij was daadwerkelijk van betekenis voor de ander, de familie en sprak vol respect en bewondering over hoe ze een overledenen ervaarde. De zoektocht die ik niet bewust begonnen was had ineens een bestemming gekregen. Dit wilde ik ook. En alle motivaties op de zekerheden die ik had in mijn ‘goede en mooie baan’ vielen weg bij het idee weer te mogen leren, te ontdekken en te gaan doen.
De bestemming
Ik heb mijn baan als directeur opgezegd in de zorg. Maar ben ontzettend dankbaar voor die ervaring. Alles wat ik daar heb geleerd in contact met mensen, in het uitzetten van de lijn, het werken onder druk en niet te vergeten het presenteren voor een grote groep mensen neem in mee in mijn nieuwe uitdaging. Ik ben lerend in mijn nieuwe vakgebied en mijn rol maar kan nu al zeggen: het is voor mij een “hele goede en mooie baan”. Het vak is intensief, vraagt veel energie en is op feestjes en partijen een interessant onderwerp van gesprek. Hierdoor antwoord ik nog steeds wel eens op de vraag: wat doe je voor werk? Ik werk in de zorg. Maar dan met een liefdevolle knipoog!
