Klein Levensverhaal
In Klein Levensverhaal gaan helden het gesprek aan met zichzelf na een verlieservaring. Middels hun ervaring met de dood leggen ze een vergrootglas op het leven en geven ze eigentijdse woorden vanuit deze onvermijdelijke confrontatie aan de keerzijde van liefde: sterven, dood, afscheid en rouw. Wat zij geloven, hopen, denken, doorvoelen & doorgronden, welke emoties worden ervaren en wat voor hen belangrijk is.
Lana en Tara
Liefde maakt ons een familie. Liefde is niet alleen een woord. Liefde is leven, geven, voelen, begrijpen, beseffen, elkaar steunen, onze harten kunnen ruilen, huilen en lachen, zwakte en kracht, vandaag en morgen, maar ook pijn en verdriet. Liefde is houden van, denken aan, zorgen maken over, verleden en toekomst. Wij twee, twee in één, samen in dit leven. Wij, Lana en Tara, die onze vader hebben moeten loslaten.
Niets is zo blijvend als verandering
Vrolijk, lief en streng. Zo zullen wij hem altijd herinneren en bij ons dragen. Hij stond voor ons klaar, had alles voor ons over. Of dit nou te maken had met het geven van bijlessen of het brengen van ons naar de manege, niks was te gek. Tegelijkertijd kon hij streng maar rechtvaardig zijn. Als wij iets deden wat niet helemaal juist was, dan hoorde wij dit gelijk. Op dat moment was het niet leuk natuurlijk, maar dit zullen wij in onze ontwikkeling altijd blijven meenemen. Thuis waren wij eigenlijk altijd met zijn vieren. Papa, mama en wij. We hadden een hele sterke band en deden heel veel leuke dingen: samen uit eten of naar de film gaan.
Maar daar kwam het moment dat onze vader in oktober 2015 ziek werd. Dit zorgde ervoor dat de leuke dingen plaats maakten voor vele ziekenhuisbezoeken. Dit hakte er bij ons allemaal in. Op zo’n moment zagen wij onze stoere, sterke papa heel kwetsbaar en verdrietig. Hij kon niet meer hetzelfde aan ons geven wat hij altijd zo graag wilde. Je zag dat hij probeerde om de leuke dingen vol te houden. Maar het ging niet meer. Voor ons was dit schrikken. In de hele verandering tijdens zijn ziekte gaat het geleidelijk, waren we 24 uur met hem bezig. We dwongen onszelf om sterk te blijven; voor elkaar. We wilden geen zwakte tonen naar onze vader toe. Sterk blijven voor hem. Maar toen het einde naderde, voelde het alsof hij elk moment in kon storten. Dat beeld vergeten wij nooit meer. Nadat we hem moesten loslaten en we erover gingen praten, merkten we hoe zwaar deze hele periode was. Nu, 3 jaar later, zijn er momenten dat alle emoties nog steeds terugkomen. Dan hebben we echt een moment voor onszelf nodig om wat rust te vinden.
Een afscheid met herinneringen
Een aantal dagen voor zijn overlijden hebben wij kunnen regelen dat onze vader thuis zou komen. Deze wens had hij al vanaf het begin van zijn ziekbed uitgesproken. In de woonkamer stond er een groot bed voor hem klaar, zodat hij zo dicht mogelijk bij ons kon zijn. Door het op deze manier te doen kregen wij de kans om de laatste dagen samen door te brengen. Deze dagen waren zwaar. Maar het was ook fijn dat wij als gezin samen waren en steun bij elkaar konden vinden.
In de week van de uitvaart hebben wij nog veel kostbare herinneringen kunnen maken. We hebben samen de kist geschilderd, brieven geschreven en gedichten uitgezocht. Ook hebben wij een gezinsarmbandje laten maken. Op dit armbandje staan de voorletters van ons vieren. We hebben deze voor de begrafenis om zijn arm gedaan. Zo dragen wij deze allemaal voor altijd bij ons. Om onze vader ook altijd te blijven herinneren hebben wij beide een tatoeage gezet. Lana heeft het woord ‘Papa’ in ons vaders handschrift op haar zij en Tara heeft de datum van overlijden aan de binnenkant van haar arm. Op deze manier hebben wij een blijvende herinnering aan hem.
Rouw in onze levens
Om op 17-jarige leeftijd je vader te verliezen is heel zwaar. Je bent nog zo jong en er wordt op veel te jonge leeftijd van je verwacht dat je daar sterk mee omgaat. Straks gaan we trouwen, krijgen we kinderen. Dat hij nooit opa zal worden en daar nooit bij kan zijn zal voor ons altijd een enorm gemis blijven. Juist op nieuwe momenten in ons leven missen wij hem daarom het meest. Op zulke momenten wil je alles het liefst aan hem vertellen. Dat hij trots is op wat we bereiken, hij erbij kan zijn en het geluk samen met ons kan delen. Ondanks dat, weten we dat hij voor altijd met ons mee kijkt en op ons zal blijven passen.
In het verliezen van onze vader merkten we dat praten en het vinden van steun het allerbelangrijkste zijn. Het op zoek gaan naar mensen die het begrijpen en je willen steunen biedt op de moeilijke momenten troost. Achteraf gezien hebben we op sommige momenten te veel voor anderen gezorgd en te weinig voor onszelf. We hebben soms letterlijk ons eigen verdriet aan de kant gezet. Het was en is voor ons moeilijk om dan echt even voor onszelf te kiezen en de tijd te nemen. Het gemis zal altijd in onze familie blijven, maar door het samen en alleen een plek te geven, kunnen we met de herinneringen verder. Het verdriet zal altijd blijven, maar door de herinneringen te koesteren zal hij altijd onderdeel zijn van ons leven.
