De wereld zit vol eenzame mensen die nooit de eerste stap durven te nemen
Lieve dood,
Mijn eerste brief aan jou. Denkend aan een afscheid waarbij iemand spijt had. Spijt die woordelijk terugkwam in een brief aan de dode. Spijt dat er geen toenadering meer was bij leven. Deze persoon vertelde heel veel, en toch ook weer niet. Wat bewoog zijn keuze om geen contact te zoeken nadat het contact werd verbroken, bij leven? Hieruit blijkt maar weer dat het leven te kort kan zijn, zo snel weg kan zijn, en dan is het te laat om... Deze man wilde nog zo graag degene die er niet meer was in de ogen kunnen kijken, nog even een moment samen delen. Het was te laat. En dit is helaas maar één voorbeeld.
Intens is dat elk leven woorden, gedachten, referenties, gevoelens krijgt door degene die dat alles intern beleefd. Nooit zullen we écht weten wat er in iemand om kan gaan. Wanneer ik iemand probeer te doordringen door mijn ogen contact te laten maken met de andere ogen, gebeurt daar eigenlijk iets wonderlijks. We maken contact, zonder dat ik ooit kom te weten wat dat precies is. En de betekenis die mijn ik eraan wil geven kan nooit hetzelfde zijn als de ander die daar precies op hetzelfde moment mijn ogen weet te benaderen. Een momentopname zonder dat de tijd daadwerkelijk weet wat hij aan het doen is. Een momentopname dat na een knipoog zo weer voorbij kan zijn. Een intense paar tellen van twee personen die elkaars leven even hebben gekruist. Staan we voldoende stil bij deze momenten, écht in het nu?
Toch zijn wij geboren met iets wat ze hersenen noemen; ingekleurd met een structuur dat op zoek is naar houvast en de toekomst tegemoet wil treden. En in die toekomst ook nog eens ongelooflijk beïnvloed wordt door de kronkelverbindingen die door het verleden zijn vastgelegd als een video. Soms met duidelijk beeld en soms is de verbinding daar even weg. Zonder dat ik weet wat leven is, weet ik in ieder geval dat houvast een illusie is. Zonder dat ik begrijp wat ik hier op de plek die ze aarde noemen doe, weet ik dat we soms stappen gaan zetten in de toekomst; een toekomst die op een bepaald moment abrupt wordt afgebroken. Dan is het leven weg. Alles is dan weg.
De moeilijkheid om het nu te kunnen beleven kenmerkt de complexiteit van het leven. Voor je weet verstrijken daar seconden, minuten, uren, dagen, weken, jaren. Seizoenen omarmen alle herinneringen die daarin gemaakt worden. Zoekend naar de continue weg in de periode waar het ademen zorgt dat het leven mogelijk wordt gemaakt. Als eigentijdse individu word je alleen op de wereld gezet. Alleen in een gegeven wat ze samenleving hebben genoemd. Dat is een lopen op een dun koord waarbij in het alleen en samen zijn altijd wel een gevoel van eenzaamheid door het lichaam kan gaan. Eigenlijk gek hè? Zoveel individuen samen en toch weten we niet wat we aan het doen zijn. Gelukkig zijn, het is een streven. Zonder dat we weten wat de sleutel van de poort van het ultieme leven.
In al het sterven, dood, afscheid en rouw wat ik aan de zijlijn heb mogen bewonderen zie ik het gevecht wat iedereen mag doorstaan. En wanneer daadwerkelijk iemand het leven loslaat gaan we op zoek naar woorden om een afscheid bijzonder te maken, schoonheid te creëren in dat unieke en eerlijke van de dood. Maar helaas zijn dat vaak woorden waar vragen achter zitten. Vragen die meer gesteld mochten worden bij het leven. Contact wordt er gemaakt, zonder altijd écht te luisteren en respect te hebben voor iedereens gevecht waarin ook fouten maken zeker niet weg te denken is. Nu is nu. Te laat is te laat
Voordat ik het leven loslaat hoop ik nog heel vaak in de ogen van bijzondere mensen te mogen kijken, voordat ik jou recht in de ogen ga kijken. Want deze kleine momenten maken dat ik het leven aandurf, met alle scherpe randjes. In al mijn eenzaamheid geef ik me over aan het leven, voordat jij komt. En ik beloof je dat ik ga proberen altijd de eerste stap te nemen die ik niet altijd durf. Want doordat vele ‘rijke’, eenzame mensen deze eerste stap vaak niet zetten, ontstaat er spijt en een schuldgevoel. Dat is na het verliezen van iemand nooit meer weg te poetsen en maakt een kras op de ziel. In alles wat jij mij over het leven brengt ga ik woorden geven aan de vele levenslessen die bijna geen woorden hebben. Een ode aan jou lieve dood, en dus een eerbetoon aan het leven. Want dood, ook jij bent mijn leven. Met jou als gegeven mag ik altijd ongelooflijk gelukkig zijn in de ook aanwezige eenzaamheid. Hopend dat ik nooit spijt ga krijgen dat ik de eerste stap niet heb gezet.