In – Lieve dood – gaat Jasper Rudolf Martens, eigenaar en uitvaartbegeleider bij de Après la Vie Academie, zijn gesprek met de dood opschrijven in de vorm van brieven aan diegene die hem laat (over)leven. Inzichten die uitvaarten hebben gegeven die van levensbelang kunnen zijn. In deze zoektocht naar wat leven is gaat Jasper steeds meer op zoek naar de vragen die geen antwoord kunnen krijgen. De aanraking met het werken in de dood maakt dat deze vragen op het levenspad van Jasper terechtkomen. Levenslessen waar hij samen jullie, de lezers, stil bij wil staan. In al het contact wat hij maakt probeert hij het leven vast te grijpen. Vastgrijpen zonder dat daadwerkelijk iets vast te hebben. Geen vaststaande route, maar hollen, stilstaan, vallen, opstaan. Elke keer weer een beetje meer ervaring opdoen; zijn rugzakje vullen. En hoe meer hij het leven beleeft, hoe onwetender hij wordt. Dat besef is voor hem waanzinnig mooi. In zijn haat-liefde-verhouding met de dood geeft hij zichzelf nu de kans om zich over te geven aan zijn hoofd die overuren maakt. In deze levenslessen die de dood brengt worden woorden aan dat ongrijpbare waar we allemaal mee eindigen geschreven waarin aspecten worden besproken vanuit een intieme, eigentijdse en wellicht gedurfde referentie. Dat is persoonlijk en wees je daarvan bewust. Laat de woorden jouw eigen gesprek met de dood vormgeven. Het kan zo waardevol zijn.
Lieve dood
In – Lieve dood – gaat Jasper Rudolf Martens, eigenaar en uitvaartbegeleider bij de Après la Vie Academie, zijn gesprek met de dood opschrijven in de vorm van brieven aan diegene die hem laat (over)leven. Inzichten die uitvaarten hebben gegeven die van levensbelang kunnen zijn. In deze zoektocht naar wat leven is gaat Jasper steeds meer op zoek naar de vragen die geen antwoord kunnen krijgen. De aanraking met het werken in de dood maakt dat deze vragen op het levenspad van Jasper terechtkomen. Levenslessen waar hij samen jullie, de lezers, stil bij wil staan. In al het contact wat hij maakt probeert hij het leven vast te grijpen. Vastgrijpen zonder dat daadwerkelijk iets vast te hebben. Geen vaststaande route, maar hollen, stilstaan, vallen, opstaan. Elke keer weer een beetje meer ervaring opdoen; zijn rugzakje vullen. En hoe meer hij het leven beleeft, hoe onwetender hij wordt. Dat besef is voor hem waanzinnig mooi. In zijn haat-liefde-verhouding met de dood geeft hij zichzelf nu de kans om zich over te geven aan zijn hoofd die overuren maakt. In deze levenslessen die de dood brengt worden woorden aan dat ongrijpbare waar we allemaal mee eindigen geschreven waarin aspecten worden besproken vanuit een intieme, eigentijdse en wellicht gedurfde referentie. Dat is persoonlijk en wees je daarvan bewust. Laat de woorden jouw eigen gesprek met de dood vormgeven. Het kan zo waardevol zijn.
Renew cache