In Klein Levensverhaal gaan helden het gesprek aan met zichzelf na een verlieservaring. Middels hun ervaring met de dood leggen ze een vergrootglas op het leven en geven ze eigentijdse woorden vanuit deze onvermijdelijke confrontatie aan de keerzijde van liefde: sterven, dood, afscheid en rouw. Wat zij geloven, hopen, denken, doorvoelen & doorgronden, welke emoties worden ervaren en wat voor hen belangrijk is.
‘Het lijkt wel een slechte film waar jullie in zitten’ Dat is wat er vaak gezegd is…
Het is donderdag 30 maart 2017. De dag waarop mijn lieve schoonvader na een kort maar hevig gevecht de strijd tegen zijn ziekte moet opgeven. Een bijna niet voor te stellen verdriet is het gevolg, maar tegelijkertijd is er opluchting. Opluchting dat er nu duidelijkheid is, hoe hard deze dan ook is.
De aflopen periode stond in teken van slecht nieuws, onzekerheid en hoop. Hoop op de volgende keer betere uitslagen van de onderzoeken maar ook telkens weer een nieuw sprankeltje hoop op positieve berichten in een steeds slechter wordend ziektebeeld. Na het verschrikkelijke verlies van mijn schoonmoeder eind 2015, kreeg hij net weer de zin terug in het leven. Helaas heeft hij daar niet lang van kunnen genieten. Nog geen jaar later staat hij weer voor de draaideur van het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Een periode van vele bezoeken, onderzoeken en operaties volgt en naarmate de tijd verstrekt lijkt het een uitzichtloze situatie te worden. Het is enorm intens om iemand van je af te zien gaan. Iemand die nog zoveel plannen en dromen had, is nu bezig zijn afscheid te plannen.
Een overlevingsmodus, opnieuw…
Verdoofd van al het verdriet, onbegrip en pijn doorstaan mijn vriendin en haar broers deze bizarre periode. Voor de tweede keer in 1,5 jaar tijd moeten zij zich bezighouden met onderwerpen als: kleur van de bloemen, welke muziek en wie moeten er allemaal een kaart ontvangen. In een soort van overlevingsmodus worden alle stappen ondergaan.
En daar staan we dan. Ik dit keer naast de familie. Wederom op Westerveld; op wederom een vrijdag. De erehaag van zijn collega ambulancebroeders en de overvolle zaal maakt het extra indrukwekkend. Een waardig afscheid volgt. Net als voorgaande keren volgt er een borrel achteraf en ook dit keer sluit een klein gezelschap af in café de Wildeman.
We hebben dan nog de tijd…
De periode die daarna volgt is zwaar. Behalve veel verdriet is er ook een overheersend oneerlijk gevoel. Het besef dat het veilige nest er niet meer is. Hoe erg je het ook kan verpesten in het leven, er is altijd een veilige haven waar je op terug kunt vallen en waar onvoorwaardelijke liefde geldt. Nu moet deze veilige haven leeggehaald worden en alle persoonlijke spullen moeten uitgezocht worden.
Nu zoveel jaren later is het gemis nog altijd groot en dagelijks komen er herinneringen voorbij. Behalve dat de dood iets enorm verdrietigs en in dit geval ook oneerlijk is, is het ook een eye-opener geweest. Mijn vriendin en ik hebben kort na het overlijden een jaar lang rondgereisd. Iets wat we altijd op ‘een dag’ wilde gaan doen. Helaas is ‘een dag’ geen dag van de week en zijn er zoveel redenen om dingen niet te doen.
We zijn beter voor ons lichaam gaan zorgen door gezonder te eten en meer te bewegen. Het lichaam is het belangrijkste bezit, en daar moeten we goed voor zorgen. Ook mentaal proberen we onszelf minder te belasten. Stress wordt relatief en duidelijk is dat we ons te vaak druk maken om zaken die niet belangrijk zijn of waar we geen invloed op uit kunnen oefenen. Het gaat nu gelukkig goed. Uiteraard zijn er de ‘littekens’, die zullen er altijd blijven. Door af en toe stil te staan bij de littekens genieten we bewuster en leven we in het nu… en niet morgen of ooit op ‘een dag’…
