Geschreven doorMirjam Louwen – van Bekkum | Directeur Stichting Nooit Voorbij
Juni 2022
Ze kwam mijn huiskamer binnenlopen. Ik zag dat ze geen goed nieuws had.
'De artsen kunnen niets meer doen', zei ze.
'Maar, maar.... ' stotterde ik.
'Niets', zei ze treurig.
'Maar ook geen chemo meer?'
'Ja, ik kan nog een chemo doen, maar dat is om mijn leven te verlengen. Ik mag daar nog even mee wachten maar ik word niet meer beter.'
Ik omhelsde haar en zocht naar de juiste woorden.
'Hoelang heb je nog?'
'Dat kan de arts niet zeggen maar gemiddeld zou het 2 jaar zijn, maar ik ga voor de 10 jaar!'
'Precies, de artsen hebben het misschien wel gewoon mis.' Terwijl ik het zei, hoorde ik het mijzelf zeggen: natuurlijk zouden de artsen het niet mis hebben. Maar ik wilde zo graag iets van hoop geven.
Ik leerde haar kennen toen wij 6 jaar geleden ons huis kochten en zij mijn buurvrouw bleek te zijn. Ik was zwanger van de tweeling en had net mijn rug gebroken en toen zij daarvan hoorde, hielp zij mij waar ze maar kon. Haar drie meiden zaten bij mijn kinderen in de klas, dus ze draaide haar hand er niet voor om, om mijn kinderen naar school te brengen en op te halen. Nadat Florian overleed was ze er elke dag en ze is nooit meer weggegaan. Onze vriendschap werd intens en onze kinderen speelden altijd bij elkaar.
Toen ik in augustus 2020 geopereerd werd aan mijn gebroken rug, kreeg ik niet lang daarna een berichtje van haar man. Zij was met spoed opgenomen en geopereerd. Darmkanker met uitzaaiingen in de lever. Dapper onderging ze de operatie en chemo. In 2021 werd ze schoon verklaard. We hebben het nog gevierd! Om de 3 maanden kreeg zijn een controle en nu was het juni 2022 en uit het niets was het terug en kon er niets meer gedaan worden.
Uitvaart
'Wil jij mijn uitvaart regelen? Je bent zo'n regelnicht', vroeg ze op een avond. We hadden de hele dag voor de stichting gewerkt. Zij verzorgde de webshop. 'Ja, dat zou ik heel graag willen, maar dan moet ik eindelijk een keer de opleiding gaan doen.’ ‘Wat moet dat moet,' zei ze en gaf mij een knipoog. Ik riep vanaf mijn 18e al dat ik uitvaartbegeleider wil worden en ook zij had veel interesse in het vak. Maar door mijn fulltime werk bij Stichting Nooit Voorbij en studie bij het Oranjefonds en 3 kinderen had ik er gewoon geen tijd voor. Ik besloot daarom de opleiding te gaan volgen.
Mijn autistische zoon
Sietske was dol op tuinieren, planten, kweken en wat dan ook. Mijn autistische zoon van 7 kwam daarom zowat elke dag bij haar. Ze leerde hem alles over planten en kweken. Sietske was zijn held.
Haar laatste weken
In november overleed mijn schoonvader, ik mocht zijn uitvaart begeleiden en Sietske en haar moeder hielpen met de catering. Dit waren haar laatste goede dagen want niet lang daarna ging zij door haar rug en had ze veel pijn. De pijn werd erger maar er kon maar geen oorzaak worden gevonden. In februari zei de arts dat het tijd was om haar laatste chemo in te zetten. Deze chemo zou 24 weken duren. De dag erna gingen wij naar een concert van Bastiaan Ragas en bespraken wij uitvoerig de tijd die zou komen.
'Het zal vanaf nu alleen nog maar slechter gaan', zei ze sip. 'Het allerergste vind ik dat ik mijn kinderen moet achterlaten. Ik wil er gewoon voor hen zijn.' Ik pakte haar handen vast en beloofde haar dat het goed zou komen. Haar man, broer en schoonzussen, haar moeder, ik, zouden er voor gaan zorgen dat het goed zou komen, dat wist ik zeker.' We hebben genoten en gelachen bij Bastiaan Ragas. Helaas moest zij de volgende dag worden opgenomen in het ziekenhuis.
En toen ging het mis
'Mir, ik wil eigenlijk gewoon nog trouwen!' 'Dan moet je dat doen!' Ik had haar net opgehaald uit het ziekenhuis. Ik belde de gemeente van Bloemendaal en ze mocht binnen 2 weken trouwen. Zo gezegd, zo gedaan. 18 maart zou de grote dag gaan worden. De woensdag voor haar dood, namen wij alles nog door. Ze vertelde over haar mooie kleding die ze aan zou doen. Ze straalde! Maar toen werd het zaterdag 11 maart. Ze werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Haar meiden kwamen binnen om het te vertellen. Helaas was het klaar. Sietske was er opeens niet meer.
Uitvaart
Nu moest ik haar uitvaart gaan verzorgen, ik wilde het alleen nog niet alleen doen. Ik belde medebestuurder van de Stichting John Bres of hij mij wilde helpen. Ik verzorgde haar, deed haar trouwkleding aan en ze lag als een prachtige prinses in haar kist. Sietske zou thuis zijn deze week en met haar meiden krulden wij haar haren en kozen een mooie kleur lippenstift. De meiden versierden de kist en ook mijn zoon tekende iets moois op de kist.
Haar uitvaart zou 18 maart plaatsvinden, de dag dat ze zou trouwen. De catering die ze geregeld had werd omgezet voor de uitvaart. Letterlijk haar laatste maaltijd, althans door haar uitgekozen. De uitvaart was perfect en ik voelde mij vereerd dat ik dit heb mogen doen.
